zondag 8 november 2015

Voetbalplaatjes-terreur

Momenteel is een tocht naar de Jumbo-supermarkt er één die menig kinderloze volwassene moet bekopen met een gegarandeerd trauma. Het dorp waarin ik woon bruist van kinderen die normaliter keurig op school zitten en daarna gehypnotiseerd voor hun Playstations. Ze bestaan, ergens, in burgerlijke eensgezinswoningen met uitgebluste ouders. Je hebt er weinig last van. Althans, dat was voor kort zo. Alles is nu anders en dat valt te wijten aan de hype die 'voetbalplaatjes' heet.

zondag 1 november 2015

Even stilstaan

Deze dag is volmaakt.

Verplichtingen geannuleerd, vandaag hoeven we niets. Trekkende wangen van een wandeling door het zachtzonnige herftsweer. De zure nasmaak van verse bramen in mijn mond.

In mijn geliefde, gebloemde onderbroek lig ik onder het zachtste dekentje verscholen, terwijl een zonnenstraal de kamer invalt om mijn schouders te verwarmen. Op de achtergrond het gegons van een voetbalwedstrijd op televisie en de nu en dan fanatieke kreten van mijn lieve vriend.

woensdag 28 oktober 2015

Erkenning door woorden

Altijd heb ik iets gehad met mooie woorden die tot een bepaald moment onontdekt voor mij waren. Ze openbaarden zich aan me in een periode dat ze al onbewust als een thema door mijn leven liepen. Ik had dan nog geen naam voor hetgeen ik voelde of ervoer, en middenin dat proces verscheen dan steeds eenzelfde woord. In boeken, tijdschriften, kranten, soms zelfs in simpele advertenties. Pas als ik het woord begon te herkennen en het uiteindelijk opzocht voor een definitie, viel alles als een puzzel in elkaar. Daarmee kreeg ik een inzicht dat me in staat stelde mijn strubbelingen te adresseren; zodra er een woord voor bleek te zijn, kon ik er afstand van gaan doen.

Fijne jeugdherinnering

Zodra mijn oma de voordeur achter zich dicht trok, omdat zij bijvoorbeeld naar gym ging of ging kegelen, zaten mijn opa en ik elkaar stilzwijgend aan te kijken. Ik, vanaf het uiterste hoekje van de gebloemde, groene bank. En hij vanuit zijn lederen fauteuil, zo één waar opa's nu eenmaal in horen te zitten. Het duurde niet lang tot onze mondhoeken omhoog krulden in een ondeugende grijns. Bij de eerste aanstalte die hij maakte tot bewegen, was ik al in uitbundige blijdschap opgesprongen.

"We gaan naar de MCDonalds!"

zondag 25 oktober 2015

Onze helden: brandweermannen

Voor wie ik echt een enorme waardering heb is de brandweerman. Noem het gerust respect… Al is dat helaas een woord geworden dat wordt uitgekotst door mensen die helemaal niet meer weten wat dat is: respect. Dat heb je voor mensen die je bewondert, die stoer zijn, die iets doen waarvan je zelf niet weet of je ze ook zou kunnen als het moment zich aandient. Dat heb je niet zomaar - en toch vindt iedere idioot dat ie er recht op heeft. Hij verwart het met tolerantie voor zijn eigen bestaan. Dat is er heus – je bestaat nu eenmaal, hoe idioot je ook bent -, maar respect; dat heb je voor mensen die iets doen wat ertoe doet.